مطالعه جدید نشان می‌دهد دست رباتیکی بخشی از بدن انسان حس می‌شود
پژوهشگران دریافتند هنگام انجام کار مشترک با ربات انسان‌نما، مغز انسان دست ربات را بخشی از بدن خود می‌پندارد.
پژوهشگران مؤسسه فناوری ایتالیا و دانشگاه براون آمریکا در مطالعه‌ای جدید دریافتند که انسان‌ها می‌توانند دست یک ربات را به عنوان بخش جدیدی از بدن خود «حس» کنند.
به گزارش ایتنا و به نقل از اینترستینگ انجینیرینگ، گفته می‌شود انجام یک کار مشترک با یک ربات انسان‌نما می‌تواند باعث شود فرد احساس کند که دست ربات بخشی از طرح بدن او است. این پژوهش می‌تواند به طراحی بهتر ربات‌ها برای تعامل نزدیک با انسان، مانند توانبخشی، منجر شود.
مغز انسان از یک فرآیند ناخودآگاه برای ایجاد یک «طرح بدن» استفاده می‌کند؛ یک نقشه داخلی از بدن و رابطه آن با فضای اطراف.
پژوهشگران می‌خواستند مشخص کنند که آیا این فرآیند می‌تواند به یک ربات نیز گسترش یابد و اجازه دهد که بخشی از طرح بدن یک فرد شود یا نه.
در آزمایش مربوط به این مطالعه، شرکت‌کنندگان با یک ربات انسان‌نمای به اندازه کودک به نام iCub کار کردند. آنها با مشارکت‌کنندگان هم انسانی و هم رباتی که به نوبت یک سیم فولادی را می‌کشیدند، توانستند با هم یک قطره صابون را برش دهند.
پس از این کار مشارکتی، پژوهشگران از یک آزمون بصری با نام وظیفه نشانه‌گذاری پوسنر استفاده کردند تا بسنجند که آیا دست ربات درون طرح بدن مشارکت‌کننده ادغام شده است یا خیر.
نتایج حاصل از ۳۰ داوطلب نشان داد که افراد زمانی که یک نشانه بصری در کنار دست ربات ظاهر می‌شد، واکنش سریع‌تری داشتند که نشان می‌داد مغز آنها آن را به عنوان یک «دست نزدیک» قلمداد می‌کند.
این اثر تنها در مشارکت‌کنندگانی دیده شد که با ربات روی این وظیفه کار کرده بودند. این پژوهش همچنین نشان داد که سبک حرکت ربات تا حد قابل‌ملاحظه‌ای روی این ادغام شناختی تأثیرگذار بود.
پژوهشگران مؤسسه فناوری ایتالیا و دانشگاه براون آمریکا در مطالعه‌ای جدید دریافتند که انسان‌ها می‌توانند دست یک ربات را به عنوان بخش جدیدی از بدن خود «حس» کنند.
به گزارش ایتنا و به نقل از اینترستینگ انجینیرینگ، گفته می‌شود انجام یک کار مشترک با یک ربات انسان‌نما می‌تواند باعث شود فرد احساس کند که دست ربات بخشی از طرح بدن او است. این پژوهش می‌تواند به طراحی بهتر ربات‌ها برای تعامل نزدیک با انسان، مانند توانبخشی، منجر شود.
مغز انسان از یک فرآیند ناخودآگاه برای ایجاد یک «طرح بدن» استفاده می‌کند؛ یک نقشه داخلی از بدن و رابطه آن با فضای اطراف.
پژوهشگران می‌خواستند مشخص کنند که آیا این فرآیند می‌تواند به یک ربات نیز گسترش یابد و اجازه دهد که بخشی از طرح بدن یک فرد شود یا نه.
در آزمایش مربوط به این مطالعه، شرکت‌کنندگان با یک ربات انسان‌نمای به اندازه کودک به نام iCub کار کردند. آنها با مشارکت‌کنندگان هم انسانی و هم رباتی که به نوبت یک سیم فولادی را می‌کشیدند، توانستند با هم یک قطره صابون را برش دهند.
پس از این کار مشارکتی، پژوهشگران از یک آزمون بصری با نام وظیفه نشانه‌گذاری پوسنر استفاده کردند تا بسنجند که آیا دست ربات درون طرح بدن مشارکت‌کننده ادغام شده است یا خیر.
نتایج حاصل از ۳۰ داوطلب نشان داد که افراد زمانی که یک نشانه بصری در کنار دست ربات ظاهر می‌شد، واکنش سریع‌تری داشتند که نشان می‌داد مغز آنها آن را به عنوان یک «دست نزدیک» قلمداد می‌کند.
این اثر تنها در مشارکت‌کنندگانی دیده شد که با ربات روی این وظیفه کار کرده بودند. این پژوهش همچنین نشان داد که سبک حرکت ربات تا حد قابل‌ملاحظه‌ای روی این ادغام شناختی تأثیرگذار بود.
*
